Stadsdichter Eddy D'Haenens

Verlaat het slijk van rivier en zee,
doorbreek de trilling van nevel
daarboven. Wring zuurstof uit vocht,
ook licht uit de duisternis.
Stijg ten hemel. Schep het goud van de zon
op het bovenste water : hemellicht.

Vertrouw op de wind
die een lied blaast in octaven.
Vang zo de stuwing van de volle maan,
en spoel met springtij oeverloos aan.
Boen daarmee de straten op
tot ze als een podium glanzen.

Zaai daar engelendons in ieders poriën
En vlieg .
Het is immers tijd voor de onderstroom :
dat vloeibaar kompas
dat droom en verlangen draagt
en vandaag de boventoon voert.

Het wordt wonderlijk
hoe elk hartwater
naakt in het voetlicht staat,
om allen puur en onbeschadigd te zien,
alsof het toch de wereld was die loog.
En dan ieders lach, gulzig en wit.

Daar breekt een eenhoorn uit. En dat ben jij.

© Eddy D'Haenens

Naar aanleiding van het cultuurevenement Onderstroom in onze stad.

I.
Ze verliezen soms hun trots en wankelen.
Ze getuigen over de kantlijn die ze steeds bewandelen.
Ze troosten elkaar met schouderklopjes
van liefde gemaakt, gratis en voor niets.

Hun voortdurend uitrijden voor de bezemwagen
van het hoger verder peloton,
het leven als een onbetaalde afrekening,
die schokkend en rauw haar versheid houdt

en morgen weer en daarna weer:
onmiskenbaar werd het ritme verloren.
Wie voorkomt dat de stuwdam breekt?
Voor wanneer een bodem voor een nieuwe lente?

II.
Laten we herstellen. Herbeginnen.
Hen met vuurgedoopte handen teder tillen
en wiegen alsof ze gewichtloos zijn.
Van hun scherven maken we

met goudlijm nieuwe beelden. Reikend
naar het violet in de hemel.
En weldra komt verse hoop
om hen heen staan als een engel.

© Eddy D'Haenens

Naar aanleiding van de Internationale dag tegen armoede, 17 oktober.

Op voeten van was
waar een kaars in brandt
betreed ik deze heilige grond
en loop er door straatjes
vol stilte en oude muziek.
herinner me uit de diepste plooi
van een nacht: deze plek,

waar ik op wacht sta. Onbevangen,
vloeibaar haast. Tot ik met licht versmelt
en daar een engel ontmoet
die fluistert - met de vinger op de mond.
In het ogenblik tussen klaar en donker
ontvoert zij voor mij de zon
en verbrandt de nacht in een urne

van fluweel.
Ze tovert me tot sterrenstof om
en in dat volkomen ogenblik ben ik:
goud, onkwetsbaar, liefdevol.
Ik tooi me
met hartstocht, onschuld en witte kleren

En kom talmend teder. Thuis.

© Eddy D'Haenens

Dit gedicht kreeg een permanente plaats in de inkom van het Begijnhof.

De hellingen moeten omgeploegd zijn.
De gezichten opgewonden en blozend.
De regen en de modder moeten kleven.
Wij moeten roezemoezen bij het bier.

En kijken: uit een verre horizon
barst met het temmen van Kwaremont, Pater
en Koppenberg, een vonkenregen van adrenaline los.
Zo wild, zo helder, zo rücksichtslos

en met de veerkracht van een Citroën DS grand cru:
ze zijn daar! Zwevend boven de keikoppen
van de Vlaamse koers der koersen:
andante, con brio en dan marziale, passionata,
resoluto.

Kom, zie en overwin.

© Eddy D'Haenens

Geïnspireerd door de Ronde van Vlaanderen. Dit gedicht kreeg bovendien een permanente plaats aan de inkom van het Centrum Ronde Van Vlaanderen.

Duizenden sintelende ogen in het Stade de France
genieten van de biomechanica en rotatie,
de kracht en gratie waarmee Timothy's speer
zijn geheven rechterarm verlaat

en licht trillend zal blijven steken
in de flanken van Mount Olympus.
Hier is zijn afspraak met de geschiedenis:
die der oude Grieken en hun pentatlon.

Maar vooral die om een genetische cirkel
te ronden, een droom levend te maken:
om daar grootvader en olympiër Frans
te begroeten, te omhelzen, te ontmoeten.

Speerwerper: je bent nu al tot icoon geworden.
In Parijs: waar een engel een teken maakt.

© Eddy D'Haenens

Ode aan Timothy Herman, Oudenaardse deelnemer aan de Olympische Spelen van Parijs 2024.

Zonder jou blijft mijn hand gesloten
en stamelt mijn stem. Elk licht ijlt van me weg. Tot ik voor jou de sporen leg.
In steen en vuistgroot. Zo zichtbaar. Zo bloot. 
Tot wij als dag en nacht elkaar kunnen raken. 
Als pool en evenaar over elkaar zullen waken want

in jou vind ik al het verlorene in mij.
De warmte van een omhelzing. Het diepe rood
van liefde in je oogopslag. Het land
waar ik roekeloos en blij en teder kan zijn.  
Waar ik jou kan zijn. Als zomerwijn.
Als dronken zon. Als harlekijn. Daarom wil ik

met jou zijn alles waar dromen over spreken. Bloemen en licht, hemel en van alle kluisters vrij. 
Twee ruiters zij aan zij. Een ondeelbaar wij.
Als minnaar zal ik winnaar en verliezer zijn.
Op wolken van geluk. In greppels van pijn.
Maar nooit meer zal ik zonder jou zijn. Alleen maar met.

© Eddy D'Haenens

Een liefdesgedicht speciaal geschreven voor alle Oudenaardse trouwers.

En dan is er 
deze plaats.
Na donkere tijden herleeft,

met okeren glans, de zon.
Waar we met alle liefsten op wacht staan.
Onbevangen. Vloeibaar haast.

Tot we met het licht versmelten.
En in dat volkomen ogenblik
mateloos beminnen kunnen.

Onkwetsbaar zijn. Voor altijd ook.
Geen reden meer om te verdwijnen, 
er is zoveel om voor te blijven.

© Eddy D'Haenens

Dit gedicht gericht aan kwetsbare jongeren werd ingehuldigd op de laatste dag van het stadsdichterschap van Eddy D'Haenens en krijgt aan jeugdcentrum Jotie - langs de kant van de Dijkstraat - een permanente plaats.

Rondom de kern, het git, de pit
van de stad gedijt deze dampkring : 
soms als buffer, dan weer als doorgeefluik
van zon, natuur en mogelijke liefde.

Elk met hun eigenheid en mysterie
zijn deze plekken deel van het geheel. 
Onmisbaar en bijzonder en essentieel
schenken zij met de rust van hun oevers en heuvels

het intiemste van hun bestaan : 
hun erfgoed, hun karakter, hun taal.
Door deze dorpen en hun mensen is er
hartenklop, levenskracht en adem in dit verhaal.

© Eddy D'Haenens

Een gedicht voor Bevere, Edelare, Eine, Ename, Heurne, Leupegem, Mater, Melden, Mullem, Nederename, Volkegem, Welden.