T. vertelt

Ik voelde me vanaf het begin thuis binnen de speelpleinwerking, en toch bleef ik een klein deel van mezelf verbergen. 

Een deel van mezelf dat ik kon negeren. Nochtans was ik niet alleen. Er waren in de groep nog andere animatoren die uit de kast waren gekomen en hun plekje in de groep hierdoor alleen maar versterkt hadden.

In de zomer van 2020 besloot ik om de stap te wagen: ik kwam uit de kast. 

Omdat ik me zo goed voelde binnen de ploeg van de speelpleinwerking, bracht ik hen als eerste op de hoogte. Mijn schrik was overbodig. Overal waar ik het nieuws bracht, kreeg ik positieve reacties. Mijn omgeving was trots, trots dat ik eindelijk mezelf durfde zijn en eerlijk was met mezelf.

Tussen ons gezegd en gezwegen, er zijn veel tranen gerold.

Maar enkel goede tranen! Ergens had ik dit wel verwacht. Door mijn voorgangers wist ik dat er binnen onze ploeg eigenlijk geen taboe was rond dit thema. De kinderen die naar de werking komen zijn er niet van op de hoogte, maar enkele ouders kennen me en ook hun blik op mij is niet gewijzigd.

Ik besef dat ik veel geluk heb met mijn omgeving. 

Zonder mijn vrienden van het speelplein, stond ik waarschijnlijk niet waar ik nu stond. In moeilijke momenten waren en zijn zij nog steeds mijn steun en toe verlaat.  Door hun positieve reacties hebben ze de stap die ik nam een stuk makkelijker gemaakt. 

Er valt zo'n last van je schouders, eens je jezelf kan zijn.

Het was een advies geweest dat ik graag ook had meegekregen. Daarom hoop ik met mijn getuigenis anderen te inspireren, het gevoel te geven dat het echt oké is om helemaal jezelf te zijn.